پادشاه مراكش مشروط شد و پادشاه ما، سيدعلی، مردود

می‌خواهم حدس بزنم چه چيزی رخ می‌دهد كه پادشاهی مانند پادشاه مراكش در هنگامی كه آتش دگرگون‌خواهی هنوز به همه‌جای كشورش زبانه نكشيده، به خودش می‌آيد و تن می‌دهد به واگذاری قدرت اما پادشاه ما، سيد علی خامنه‌ای، و پادشاه سوريه، بشار اسد، كه دست‌هاشان تا آرنج به خون جوانان ميهن‌شان آغشته شده، دودستی به «من» پررنگ خود چسبيده‌اند و از تخت خودبزرگ‌بينی پايين نمی‌آيند.

شايد پادشاه مراكش يك دم گرفتار پشيمانی و عذاب وجدان شده باشد؟ يك دم انديشيدن به مرگ؟ دورانديشيدن برای حفظ ثروت و قدرت خود و خانواده؟ دل‌سوزاندن برای آب و خاك ميهن و جوانانی كه سرمايه‌های بی‌‌جای‌گزين هر كشوری هستند؟ نگاه‌داشتن يك‌پارچگی كشور و پيش‌گيری از ريختن خون‌های بيش‌تر و زيان‌های پولی و روانی ديگر؟ همه‌ی اين‌ها ممكن است انگيزه‌ای شده باشد برای پادشاه مراكش تا پيش‌نويس تازه‌ای بياورد برای قانون اساسی كشور و قدرت خود را به مجلس و نخست‌وزير حزب برنده‌ی‌انتخابات واگذار كند. حالا می‌شود گفت كه احتمالن در مراكش، «مجلس در راس همه‌ی امور» خواهد بود و «ميزان، رای ملت». مجلس مجلس فرمايشی نيست و گوش نخوابانده و چشم ندوخته به «حكم حكومتی» و «بصيرت» آقا بالا سر. نمايندگان مجلس وكيل مردم‌اند نه وكيل دولت و در صحن مجلس برای اعدام ره‌بر محبوب مخالفان راه‌پيمايی نخواهند كرد. نظام حكومتی مراكش ديگر نظام مقدس نيست و لفظ «مقدس» درباره‌ی شاه هم از قانون اساسی حذف خواهد شد.

در اين سوی خاورميانه اما، ره‌بر ما هم‌چنان مقدس است، حكومتش مقدس است، نظامش مقدس است، مسوولان فاسدش همه معصوم و دادگاهی‌نشدنی هستند. خون جوانان را در خيابان‌ها می‌ريزند و شب سر بر بالين فراموشی و بی‌رحمی می‌گذارند. صدای جگرخراش انقلاب مردم را نمی‌شنوند. صدای چشم‌های نيمه‌باز ندا، صدای گريه‌ها و ضجه‌های مادران فرزند از دست داده،‌ مادر سهراب، صدای فرزند پدر از كف داده‌ای كه خود در سوگ پدر كشته می‌شود، صدای كسی كه در اعتصاب غذا و در بهداری زندان كتك می‌خورد، صدای روزنامه‌نگار زندانی و دانشجوی زندانی كه سال‌هاست به مرخصی نيامده‌اند. عذاب وجدان؟ پشيمانی؟ سيری چند؟ انديشه‌ی مرگ؟ كو تا مرگ! مملكت بر باد می‌رود؟ خب برود، به درك، به جهنم. يك‌پارچگی كشور؟ زيان‌های مالی و جانی بيش‌تر؟ بی‌خيال. بگذار تا فرصت باقی است جيب آز و هوس‌بازی خود را پر كنيم.

دهانم تلخ است، نگاهم تلخ است، دستانم همه تلخ است از تكرار ناگزير تاريخ، از تكرار سلطان كرگوشی كه صدای انقلاب مردمش را نمی‌شنود و آن بر سر خودش می‌آورد كه محمدرضا شاه، كه چائوشسكو، كه صدام!