هاله‌ی دروغين سيد علی و هاله‌ی خونين عزت‌اله

«يكی قصه دارم پر از آب چشم» نه برای خودم، برای كسانی كه هنوز هم ساده‌دلانه اين دستگاه دين‌فروش و گناه‌جوش را نماينده‌ی خدا و دين می‌دانند. همان‌ها كه می‌دانند مظلوميت و مظلوم‌نمايی از راهبردهای بنيانی شيعيان در درازای تاريخ بوده و از اسطوره‌های مظلوم‌نمايی‌شان يكی همين دفن شبانه‌ی فاطمه‌ی زهرا به‌دست امام اول، علی، در گوری بی‌نام و نشان: حكومت هر اندازه هم كه ستم‌پيشه باشد بايد شرايط روحی سوگ‌واران و عزيز از كف‌دادگان را دريابد و به آنان فرصت دفن عزيزشان را بدهد. مدارا پيشه‌كردن در برابر اندوه بی‌پايان و خشم گذرای وابستگان جان‌باخته، هم منطقی است و هم اخلاقی. مرگ كه می‌آيد همه بايد كمی مهربان‌تر شويم. چنان حكومتی كه علی را وامی‌دارد جنازه‌ی هم‌سرش را شبانه و بی‌هيچ تشريفاتی دفن كند، از ديد شيعيان، نه حكومتی دادگر است و نه اخلاق‌مدار. اين درون‌مايه بهانه‌ی قربان‌صدقه‌رفتن‌ها و اشك‌بيرون‌كشيدن‌های مداحان اهل‌بيت برای مظلوميت اين خاندان است.

اينك در اين سرزمين سلطانی بر تخت نشسته‌است كه خود را نايب بر حق امام زمان می‌خواند و سينه‌چاكانش او را با علی می‌سنجند و با او پيمان می‌بندند كه مانند مردمان كوفه نيستند و علی روزگار را تنها نمی‌گذارند. علی روزگار هم تا می‌‌تواند خود را متشرع و نورانی می‌نماياند. ريش سپيدش را می‌آرايد و با دندان‌های مرتب‌شده لبخند می‌زند و قلوب مومنين را شاد می‌كند. دستگاه تبليغی رژيم هاله‌ای از تقدس به گرد اين انسان خاكی پيچيده و او را همان «سيد خراسانی»، ياور امام زمان، می‌دانند و يا كسی كه حتا در هنگام بيرون آمدن از شكم مادرش هم يا علی می‌گويد!

اما از زير اين هاله‌ی سنگين و چرك‌مرده خون است، خون است كه نشت می‌كند و حنای ريش ستم‌گران می‌شود. خون بی‌گناهانی كه تنها به جرم سخن‌گفتن جان خود را از كف دادند. جان‌باختگان جنبش اعتراضی مردم از آغاز تقلب در انتخابات رياست‌جموری هشتاد و هشت تا به امروز هر كدام رسواگر طبل توخالی قداست و روحانيت كسی هستند كه دروغ و دورويی را ابزار كار خود كرده و ستم بر بی‌پناهان و بی‌كسان را رويه‌ی هرروزه‌ی خويش ساخته است.

چند روز‍ بيش‌تر از آن‌چه بر سر «نسرين ستوده» آوردی نمی‌گذرد. آن صحنه‌ی تلخ در آغوش هم رفتن نسرين و هم‌سرش را در دادگاه ديديم و گريستيم. اما امروز خبر می‌رسد كه هاله‌ی سحابی را نيز در مراسم تشييع جنازه‌ی پدرش كشته‌ای. تا كی می‌خواهی مردم اين سرزمين را به كشتن بدهی؟ كجای اين كار با رادی و دادگری هم‌خوان است؟ مگر شما علی زمانه نيستی؟ خودت بگو كه آيا علی با خانواده‌ی دشمنان خونی خود هم چنين رفتاری می‌كرد؟ چرا رحم نمی‌آوری بر فرزند پدر از دست داده‌ای كه حق دارد در سوگ پدر درشت بگويد و نفرين بفرستد بر مسببان مرگ پدر؟ تو كه ادعای علوی بودن و حسينی بودن داری بگو كجای اين رفتار علی‌وار است؟ آيا يزيد هم چنين كاری كرده است كه تو می‌كنی؟ مگر خودت نمی‌گفتی علی از اندوه درآوردن خلخال از پای يك زن يهودی آرزوی مرگ كرده، آيا جا ندارد تو هم همين امروز از قتل فرزند در مراسن تشييع‌جنازه‌ی پدر دق كنی؟

چه دق كنی و چه دق نكنی، خون اين هاله‌ی مظلوم چونان تازيانه‌ای بر هاله‌ی دروغين تقدس و دين‌داری‌ات فروخواهد آمد و ساختمان پوسيده‌ كه برپا ساخته‌ای از همان جايی كه فكرش را نمی‌كردی ترك خواهد خورد. ای شيعه‌ی با آه مظلوم كه آشنا هستی؟  حالا وقت پس‌دادن همان درس‌ها است كه از منبر بر گوش مردم می‌خواندی. حكومت با كفر می‌ماند اما با ظلم نه، نمی‌ماند.